|
A m i k o j
Du kamaradoj, vila臐anoj,
voja臐is de unu vila臐o al alia.
La vetero estis bela. La suno brilis gaje.
En la kamparo pa艥tis sin 艥afaro.
La 艥afisto ludis per sia 艥almo
melodian popolan kanton.
Jen la kamaradoj venis,
en densan kaj malluman arbaron.
En la arbaro estis malvarme kaj mallume.
La foliaro de la arboj susuris mistere.
Unu el la kamaradoj, Jovi膲o,
ekvidis grandan brunan urson,
ektimis, sed nenion diris al sia
kamarado kaj rapide grimpis sur arbon.
La alia, Stefano, anka怒 ekvidis la urson,
sed jam estis malfrue. Li 牡etis sin
sur la teron kaj ku艥is kiel morta.
La urso alvenis, ekflaris, flaris kaj
foriris. Kiam li jam estis malproksime,
Jov膲o saltis de la arbo sur la teron.
Stefano ekstarsis
kaj ili denove ekvoja臐is.
Jov膲o demandis Stefanon:
- Kion diris al vi la urso?
- La urso diris al mi, ke mi neniam
devas voja臐i kun homo,
kiu forlasas sian kamaradon
en dan臐ero. |
|
Przyjaciele.
Dw贸ch kompan贸w, wie艣niak贸w,
podr贸偶owa艂o z jednej wsi do drugiej.
Pogoda by艂a 艂adna. S艂o艅ce 艣wieci艂o weso艂o.
W polu pas艂o si臋 stado owiec.
Pastuch gra艂 na sza艂amai
melodyjn膮 ludow膮 piosenk臋.
Oto towarzysze weszli
w las, w g臋sty ciemny las.
W lesie by艂o zimno i ciemno.
Listowie drzew szele艣ci艂o tajemniczo.
Jeden z towarzyszy, Jowczo,
zobaczy艂 wielkiego brunatnego nied藕wiedzia,
zl膮k艂 si臋, lecz nic nie powiedzia艂 swemu
towarzyszowi i szybko wdrapa艂 si臋 na drzewo.
Drugi, Stefan, tak偶e spostrzeg艂 nied藕wiedzia,
lecz by艂o ju偶 za p贸藕no. Rzuci艂 si臋
na ziemi臋 i le偶a艂 jak martwy.
Nied藕wied藕 nadszed艂, pow膮cha艂, w膮cha艂 i
odszed艂. Kiedy ju偶 by艂 daleko,
Jowczo skoczy艂 z drzewa na ziemi臋.
Stefan powsta艂
i rozpocz臋li podr贸偶 na nowo.
Jowczo zapyta艂 Stefana:
- Co ci nied藕wied藕 m贸wi艂?
- Nied藕wied藕 powiedzia艂 mi, 偶e nigdy
nie powinienem podr贸偶owa膰 z cz艂owiekiem,
kt贸ry opuszcza towarzysza
w niebezpiecze艅stwie. |
Powr贸t